این مطالعه با هدف بررسی اثرات فیزیکی وظایف بلند کردن دقیق بر روی حداکثر وزن قابل قبول یک بالابر، یعنی ظرفیت بالابر روانی فیزیولوژیکی که در آن کارگران وزن بلند کردن را تنظیم می‌کنند تا بدون خستگی یا فشار در پایان کار در حین پوشیدن کار کنند، انجام شد.
علاوه بر این، تفاوت فیزیکی بین شرایط بلند کردن دقیق و غیردقیق مرتبط با پوشیدن کفش ایمنی نسوز با پاسخ‌های تنفسی و رتبه‌بندی ناراحتی کفش ارزیابی شد.
برای دستیابی به هدف پژوهش، ده کارگر مرد سالم بر اساس سن (بین 25 تا 35 سال) انتخاب شدند. ویژگی‌های آنتروپومتریک آن‌ها شامل ارتفاع بند انگشت، ارتفاع زانو و شاخص توده بدنی (BMI) اندازه‌گیری شد.
طرح اندازه گیری مکرر سه طرفه با سه متغیر مستقل استفاده شد. متغیرها شامل روش بلند کردن (دقیق و غیر دقیق)، فرکانس بلند کردن (1 و 4 بالابر در دقیقه) و نوع کفش ایمنی متغیرهای پاسخ فیزیولوژیکی و یکی از عوامل ذهنی این مطالعه به ترتیب پاسخ‌های تنفسی و رتبه‌بندی ناراحتی کفش بودند.
داده ها با استفاده از آزمون کروی ماچلی، نرمال بودن شاپیرو و ویلک و آنالیز واریانس (ANOVA) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد که استفاده از کفش‌های ایمنی سنگین معمولاً رتبه ناراحتی کفش را تحت روش‌های بلند کردن دقیق افزایش می‌دهد.
علاوه بر این، فرکانس بلند کردن به عنوان یکی از عوامل اصلی موثر بر پاسخ‌های تنفسی و امتیاز ناراحتی کفش تعیین شد.
این مطالعه همچنین نشان داد که پاسخ‌های تنفسی بدون در نظر گرفتن نوع روش بلند کردن، در چهار بار در دقیقه در مقایسه با یک بالابر در دقیقه افزایش می‌یابد.
این مطالعه نشان داد که جایگزینی برخی از انواع کفش های ایمنی معمولی مورد استفاده در برخی از محیط های کار با کفش هایی که به طور مناسب انتخاب شده اند ممکن است به طور قابل توجهی تلاش رتبه بندی مورد نیاز برای بلند کردن اجسام یا ابزار را کاهش دهد. با این حال، قبل از تعویض کفش ایمنی باید مزایا را به دقت ارزیابی کرد.
