گز اصفهان آردی که به آن شیرینی هم گفته می شود، محصول غذایی شیرین است که ماده اصلی تشکیل دهنده آن به طور کلی شکر است.
کاربرد اصطلاحات آب نبات و شیرینی در کشورهای انگلیسی زبان متفاوت است. در ایالات متحده آب نبات به محصولات شکلاتی و شیرینی های مبتنی بر شکر اشاره دارد.
در جاهای دیگر «شیرینی شکلاتی» به شکلات‌ها، «شیرینی‌های شکری» به محصولات مختلف مبتنی بر شکر و «شیرینی آردی» به محصولاتی مانند کیک و شیرینی اشاره دارد.
این مقاله در درجه اول مربوط به شیرینی پزی است. انواع دیگر شیرینی ها در مقالات پخت و کاکائو مورد بحث قرار گرفته است.
هیروگلیف مصری با قدمت حداقل 3000 سال نشان می دهد که هنر شیرینی پزی از قبل تثبیت شده است. رومیان این شیرینی‌پز را یک صنعتگر ماهر می‌دانستند و آشپزخانه قنادی که در هرکولانیوم حفاری شده بود، مجهز به قابلمه‌ها، تابه‌ها و سایر وسایلی بود که مشابه وسایل امروزی استفاده می‌شود.
قنادی های اولیه بدون داشتن قند، از عسل به عنوان شیرین کننده استفاده می کردند و آن را با انواع میوه ها، مغزها، گیاهان و ادویه ها مخلوط می کردند.
در قرون وسطی، ایرانیان کشت نیشکر را گسترش دادند، روش های تصفیه را توسعه دادند و شروع به ساختن آب نبات بر پایه شکر کردند.
مقدار کمی شکر در قرون وسطی در اروپا موجود بود و در ساخت شیرینی‌هایی که عمدتاً توسط داروخانه‌ها تهیه و فروخته می‌شد، استفاده می‌شد.
ونیزی ها در قرن چهاردهم، زمانی که شروع به واردات شکر از عربستان کردند، تغییر عمده ای در تولید آب نبات ایجاد کردند. در قرن شانزدهم شیرینی‌پزها با قالب‌گیری شکر پخته شده با میوه‌ها و آجیل به شکل‌های خیالی با روش‌های ساده دستی، شیرینی می‌ساختند. توسعه ماشین آلات تولید آب نبات در اواخر قرن 18 آغاز شد.
شکر، عمدتاً ساکارز حاصل از چغندر قند یا نیشکر، ماده اصلی تشکیل دهنده بیشتر آب نبات ها است. سایر شیرین کننده های مورد استفاده در تولید آب نبات عبارتند از شربت ذرت، شکر ذرت، عسل، ملاس، شکر افرا و شیرین کننده های بدون کالری. شیرین کننده ها ممکن است به صورت خشک یا مایع استفاده شوند.
